ការស្លៀកសំពត់ចងក្បិនជាប្រពៃណីរបស់ឥណ្ឌាខាងត្បូង ដែលគេនាំចូលមកពីអតីត អាណាចក្រខ្មែរ (នគរភ្នំ ឬ ហ្វូណន) ជាលើកដំបូងបំផុត ដោយព្រះបាទ កៅណ្ឌិន្យ ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ជនជាតិខ្មែរទាំងពីរភេទ បាននិយមស្លៀកក្បិនតៗគ្នារហូតមកទល់បច្ចុប្បន្ន ។ នៅពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ទី១៣ ជនជាតិថៃ-ឡាវ ក៏បានខ្ចីពីខ្មែរនូវទំនៀមទម្លាប់ការស្លៀកក្បិននេះ ព្រោះគេចាត់ទុកថា ការស្លៀកក្បិននាំដល់ប្រពៃណីថ្លៃថ្នូរ សម្រាប់ការចូលរួមពិធីការផ្សេងៗ និងរួមទាំងការប្រើប្រាស់របស់មន្ត្រីព្រះបរមរាជវាំងទៀតផង ។ ក្នុងន័យនេះហើយដែល ថៃ-ឡាវ បានប្រើពាក់"ចងក្បិន" ដូចខ្មែរដែរ ។ ភស្តុតាងទាំងនេះ ដែលបង្ហាញនូវអានុភាពនៃវប្បធម៌ខ្មែរយ៉ាងច្បាស់លាស់ ។ បើតាមអ្នកប្រវត្តិវិទូខ្មែរ លោកបណ្ឌិតមីសែល ត្រាណេ បានបញ្ជាក់ថា កុលសម្ព័ន្ធខ្មែរ-មន, ខ្មែរព្រៃភ្នំ ឬសហគមន៍ខ្មែរលើ ពុំមានប្រពៃណីប្រើសំពត់ក្បិនទេ ហេតុនេះគេពុំអាចនិយាយថា ក្បិនកើតចេញពីខឿនវប្បធម៌បុរេប្រវត្តិបានឡើយ ។ នៅក្នុងឯកសារជាច្រើនបានបញ្ជាក់ឲ្យដឹងថា សំពត់ក្បិនមានអាយុកាលចាស់ជាងគេ គឺសម័យកាលព្រះបាទ កៅណ្ឌិន្យ និងពួកព្រាហ្មរួមទាំងអ្នកជំនួញឥណ្ឌា ដែលបានចូលមកក្នុងប្រទេសខ្មែរជាលើកដំបូងនាសតវត្សរ៍ទី១ ។ យើងអាចពិនិត្យមើលថា សភាពការណ៍ បច្ចុប្បន្ននៅប្រទេសឥណ្ឌាខាងត្បូង ដែលមានជនជាតិតាមិល(Tamil) រស់នៅ គេបន្តប្រពៃណីស្លៀកក្បិនរហូតមកដូចខ្មែរដែរ ។ ការហូរចូលវប្បធម៌ឥណ្ឌាមកប្រទេសកម្ពុជាពីដំបូងនេះហើយ ដែលជាកត្តាឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យដឹងបានថា វប្បធម៌ចំណាស់នៃការស្លៀកក្បិននេះ គឺជារបស់ជនជាតិខ្មែរក្នុងព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជានេះឯង ។ លោកបណ្ឌិតមីសែលបានរំលឹកឲ្យដឹងថា តាមចម្លាក់បុរាណ បានបង្ហាញថា ខ្មែរនិយមស្លៀកក្បិនចាប់តាំងពីសម័យនគរភ្នំ នាសតវត្សរ៍ទី១ ដល់ទី៦ នៃគ្រិស្គសករាជមកម្ល៉េះ ។ ចម្លាក់បានបង្ហាញថា ទាំងទេវតាទាំងមនុស្ស ដែលមានត្រកូលខ្ពង់ខ្ពស់គេនិយមសំពត់ក្បិននេះណាស់ ។ ឯមូលហេតុដែលថា នៅលើប្រាសាទអង្គរវត្តពុំមានចម្លាក់មនុស្សស្លៀកក្បិន ព្រោះប្រាសាទនេះ ពុំទាក់ទិននឹងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ និងជំនឿសាសនាទេ ។ តែដោយឡែក នៅលើចម្លាក់"ភ្នំដា" នាសម័យនគរភ្នំ គឺមានព្រះនារាយ ណ៍ និងព្រះរាម ស្លៀកក្បិន ។ អាទិទេពស្លៀកក្បិនព្រោះត្រកូលនេះកើតចេញពីពួកព្រាហ្ម ៕
